Tak sobie dumam, że gdyby kiedyś, daj Boże, jedno z moich wnucząt podrastając zapytało, o co chodzi z tym panem i z tym chlebem w „Wojnie domowej”, to opowiedziałbym mu o tym, że niegdyś chleb darzono ogromnym poszanowaniem; że kreślono na nim znak krzyża, zanim go pokrojono, że witano nim znamienitych gości, że witano nim nowożeńców, i że spożywano go do końca i nigdy nie wyrzucano...

Drzewiej to nawet, jak czytałem ,chleba nie wolno było traktować nożem a go po prostu rwano na kęsy.

No a gości weselnych to u mnie zawsze wita się chlebem do dziś.I nowożency całują go z uszanowaniem zanim przekroczą próg domu weselnego.Czasem panu młodemu nie przychodzi to łatwo,bo  w dzisieszych czasach panna młoda (nadmiar węglowodanów) nie zawsze ma "kibić wysmukła ,pierś powabną i łabędzia szyję" a przez próg przenieść trzeba lubą. :)

Jeśli dobrze pamiętam, to ten człowiek nie zbierał tego chleba  dla konia, ale w innym celu, który sam zdradził.

Jak to mówią: 

Chleb w drodze nie ciąży...

Chyba, że chlebek w zaawansowanej...

Tego nie pamiętam. 

Kurcze szkoda mi tego Leona.On mi się kojarzy ze św. Dyzmą.Właściwie to pierwszy  święty kanonizowany  bez żadnych ale.

Ja też to wlaśnie tak zapamiętałem, a teraz sobie dla pewności przypomniałem, bo serial dostepny jest w Internecie. Stępowski nie jest (jak można by pomyśleć) dorożkarzem, ale zbiera na cel jak najbardziej związany z końmi. .

A ta pouczająca go babcia (Wanda Łuczycka) w ogóle poucza wszystkich na każdy temat tonem nie znoszacym sprzeciwu. Namiętnie czyta gazety (widzimy ją m.in. z "Polityką") i ksiązki popularno-naukowe (Pajew i Szyszakow "Podstawy nauki o wszechświecie"), skąd czerpie mnóstwo niepotrzebnej wiedzy, ktorą się dzieli, czy ktoś chce, czy nie chce. O tym owsie też raczej nie wie z doświadczenia, bo jest bibliotekarką z Ciechanowa. ;) Powoluje się na osiągnięcia nauki radzieckiej i domaga się, by jej wnuk "nie zostawał w tyle za swoją epoką". Powiedziałbym: jedyna antypatyczna postać w serialu, gdyby nie to, że potraktowana została raczej z dobroduszną ironią niz zgryźliwością. W każdym razie, koniec jej wizyty (wizytacji raczej) rodzina przyjmuje z widoczną ulgą.

Jeśli chodzi o wątek jogi, to naprawdę nie dopatrywałbym się w tym propagandy nauk Wschodu. Książka o jodze trafia do rąk Anuli (Elzbieta Góralczyk) przypadkiem, wyciągnięta z paczki makulatury. Paweł (Krzysztof Musiał-Janczar) poznał kiedyś autora, "polskiego jogina" i zaprasza go w imieniu Anuli i jej ciotki Ireny (Alina Janowska) do ich mieszkania. Jogina gra Łazuka, co od razu "ustawia" tę postać. Oczywiście nasz jogin woli kiełbasę i kieliszeczek od przygotowanych specjalnie dla niego wegetariańskich zakąsek, gada jakieś dyrdymały, a po godzinie lekcji asan wystawia gospodyni rachuneczek na 118 zł (po 59 od osoby). Skonfundowana Irena płaci i wymawia sie od od kolejnych lekcji. Książka o jodze trafia z powrotem na makulaturę.

W ogóle wszyscy w tym serialu są przy wszystkich swoich śmiesznostkach dobrymi, poczciwymi ludźmi, a bunt nastolatka wyraża się co najwyżej w niechęci do chodzenia po szkole w kapciach. Nawet pomiędzy Anulą i Pawłem w pełni wieku dojrzewania nie kroi się nic wykraczającego poza nastoletnią przyjaźń, bez cienia zainteresowania tym, czym tak naprawde nastolatki w każdej epoce interesują się aż za bardzo. 

Dzisisj najuprzejmiejszym tekstem w Warszawie byłoby "nie zawracaj mi d****y gościu" albo "co?" I po powtórnej prośbie drzwi lub domofon by się zamknęły. 

Mógłby co najwyżej nakleic ulotkę na klatce schodowej, tak, jak czynią ci od zbiórek odzieży....:).

Dziś z kontrapunktami jest cieńko. 

Ale chodziło o to, aby ludziska usłyszeli tylko, że jest coś takiego jak yoga i sie z nią oswoili. Nuc na chama. Diabeł też nie ciśnie pokus na chama. 

Ta książka Coryllusa to właśnie popkulturowa rękawica rzucona stęchłym formatom i przez niesamowite ilustracje i przez "odkręcony" sposób pisania o wykletych.

Z popkulturą telewizyjną miałem do czynienia odkąd rodzice kupili telewizor, czyli gdzieś od 1963 roku. Czyli sporo widziałem. Mogę stwierdzić, że co najmnej do połowy epoki Gierka była w TV zasada całkowitego zamilczenia Kościoła. Jeden z ówczesnych propagandystów wspominał, że nawet ataki dziennikarzy na Kościół były niedozwolone, bo wskazywały na Jego istnienie.

Na tym tle zaskoczeniem dla mnie była scena w serialu "W labiryncie" (1988 - 1991), gdzie teściowa, przedstawiana jako postać pozytywna, krytykując konflikty małżeńskie młodych mówi: "tak to jest gdy w domu nie ma Boga". Tylko to z tego serialu pamiętam, nie wiem nawet o czym był. No, ale popkultura nie poszła w tym kierunku. Jakiś wypadek przy pracy ideologicznej?

To był czas, gdy papież i religia "wygrywał" wielu kanaliom miejsca w Sejmie i Senacie.

Tak,był taki czas. Przez jakieś 4 lata chyba.

Co wykształceńsi już wiedzieli. Pierwszy polski podręcznik jogi wydał w 1909 roku Wincenty Lutosławski. A jak długo i w jaki sposób chciałby Pan utrzymać prosty lud w niewiedzy? 

nawet ataki dziennikarzy na Kościół były niedozwolone, bo wskazywały na Jego istnienie

To jest jedna z tych spraw, których PiS nie rozumie i nie zrozumie, iż nie należy promować przeciwnika. Tamci byli wyjątkowo  perfidni i podli - zaczynali od tego, iż chodzili w procesji na Boże Ciało (Bierut i Jaroszewicz).

Mam takie pytanie ow topik ,jak to się u nas na wsi mówi, czy "Status ontologiczny..." nadaję się na prezent dla księdza ,wikarego,odchodzi na inną parafię ?

Moim skromnym zdaniem z PRLu, jeżeli chodzi o pop należy odrzucić wszystko - w innym przypadku będą to negocjacje - tamto dobre, to trochę dobre - a jedynie nieliczne rzeczy ewidentnie złe.

Ocena końcowa PRL-u będzie w takim przypadku pozytywna - z zaznaczeniem iż były jakieś patologie - ale winni są inni - ruskie, żymianie, telefony z San Marino (okoliczności zewnętrzne i niepokonywalne) - czy srogie zimy.

Co do samych koni - to współczesny koń użytkowy, czyli pod siodło - je owies (pasza energetyczna) i siano (wypełniacz + zajęcie). Jak może - to wychodzi na trawę - co nie jest regułą - bo wystarczy przejechać się do stajni "w mieście", by przekonać się, iż konie stoją całymi dniami w boksie - a jedynie od inwencji opiekuna zależy czy koń jest wyprowadzany na trawę (o ile ta jest), czy lonżowany czy też "pracuje" lub jest trenowany.

Plus ewentualnie pasze specjalistyczne, będące mieszankami różnych, suchych roślin. Czasem tzw. mesz, czyli rodzaj kleiku (mokre, ciepłe i lekkostrawne). Plus sól do lizania. Od małej ilości chleba koń nie umrze, a niektóre całkiem nieźle go zniosą, ale nie ma sensu podejmowanie ryzyka - koń jest zwierzęciem wrażliwym - i typowe kłopoty gastryczne - tzw. kolka, jeżeli z racji braku codziennego nadzoru wystąpi a koń jest podatny - to kilka dni i konia nie ma. Plus czasem jakiś owoc czy marchew - ale trochę, a nie dużo.

Dla mnie te wątki o chlebie dla konia w kinematografii mają wiele różnych kontekstów - generalny skutek jest taki iż przeciętny tzw. inteligent ma wyobrażenie o koniach takie, iż jak koń to arab (czyli produkt dla bogatych, dziwnych ludzi z Zachodu lub szastających pieniędzmi Arabów) - a jak jeździec to dżokej. Polskie elity i populacja jako taka z końmi niewiele mają wspólnego - nawet jak ich stać. Powodów oprócz lat pracy propagandowej jest wiele - na to by dobrze jeździć konno trzeba mieć sporo czasu - trudno jest błysnąć - na koniu to widać a np. na rowerze zdecydowanie mniej.

To nas różni od państw zamożnych - koń ma się kojarzyć z przeżytkiem, pejoratywnie rozumianą wiejskością - a przeciętny obywatel ma być miejski, najlepiej pracować w fabryce za najniższą możliwą stawkę.

Poza tym te rzekomo zabawne sceny robią z nas jako populacji durniów, drobnych cwaniaków, ignorantów oderwanych od swojej tożsamości i tradycji. Gdzieś tam, w Polsce zbierali suchy chleb "dla konia" bo tak mają wdrukowane przez popkulturę - i dziwlili się że stadnina go nie chce - ewentualnie świnie byłyby zainteresowane.

Ponadto - tworzenie wyobrażenia iż w PRLu chleba było pod dostatkiem, taki był dobrobyt, iż karmiło się nim zwierzęta, a każdy kupował go tyle że musiał się (czy też tylko mógł) pozbywać niespożytego nadmiaru - uważam za nieprawdziwe. 

Dla mnie poza symboliką i kontekstami chleb jest elementem tradycji rodzinnej - wspomnienie zapachu smaku i trwałości - szacunku do matki dziadka (mojej prababki), która go wypiekała - i nikt nie będzie robił ze mnie ciula z miasta co może go sobie nakupić "na oko" a jak nie doje to da zwierzętom. 

Kontekst religijny ogólnie rozumianego chleba też znaczący o ile nie najważniejszy - i bym się nie zdziwił, gdyby to był temat jakiejś bolszewickiej "refleksji" przy kręceniu tego serialu. Żeby się głupkowato kojarzyło każdemu, co wypowiada słowa "chleba naszego powszedniego".

Dzisiaj, w odpowiedniku tamtej mieszkaniówki, czyli w strzeżonych osiedlach, mieszkają ludzie, których socjologię opisał J. Lennon w "Nowhere Man". Już wtedy opisał. Miał czucie.

Sięgając pamięcią wstecz, potrafię teraz zobaczyć istotny fałsz w tej "Wojnie domowej". Oto Paweł ma rodziców w wieku wskazującym na przeżycie II WŚ. Mieszkają w Warszawie. I nic. To jest tło tego filmowego konfliktu pokoleń. Rodzice bez przeszłości. Ja rozumiem, lepiej było dzieciom nie mówić, twórcą filmu we właściwym sobie zakresie była także cenzura i tak dalej. Jeśli spojrzy się z tego punktu widzenia, to może się okazać, że jedyną prawdziwą postacią jest tam Stępowski.

A Andrzej Drzazga jest wymieniony w liście płac "WODO"?

Z tym, żartem i psem lejkiem to właśnie perfidia się pokazuje. Aparat i beton musi przełknąć żart i nie być REAKTYWNY bo to nie o NAS. 

PiS zatrzymał się na na poziomie wiedzy rozgrywania partii warcabów. Pion pozbawiony możliwości wykonania ruchu nazywany był z tego co pamiętam "smrodem". Czym się on rózni od posła PiS-u przepytywanego w TVN-nie, doprawdy nie wiem. A widzę tam stale jacyś warcabiane piony.

Moim skromnym zdaniem z PRLu, jeżeli chodzi o pop należy odrzucić wszystko - w innym przypadku będą to negocjacje - tamto dobre, to trochę dobre - a jedynie nieliczne rzeczy ewidentnie złe.

Dokładnie. Popkultura, a raczej jej zlecenoidawcy zakładają nasza reaktywność - chodzi o dyskusję, emocje, zajęcie stanowiska. Lecąc dalej warcabami ustawimy się na dokładnie sugerowanej przez przeciwnika linii, po której zaraz przejedzie jakaś "damka". Potem dziwimy się, że mamy coraz mniej pól manewru i chcielibyśmy przywrócić sytuację z niedalekiej przeszłosci, bo sformatowane "Wojną domową" tarcia rodzinne wydają nam się niewinną bajeczką, w porównaniu do tych obecnych. tak rzeczywiście jest, tyle, że szukamy winy w sobie, w innych czasach, a nie we wpływie propagandy, czyli czegoś tak niewinnego jak "WoDo".

To co robi Coryllus, trzymając swoje plany w tajemnicy i uciekając od wszystkiego, co się kojarzy choć odrobinę z jakimś zastałym formatem jest bardzo dobrą taktyką.

Bo najlepsze dowcipy polityczne wychodziły przeciez z KC.

Fajny początek opowiadania o mieszkańcach i ich zwyczajach w ostatnim półwieczu.

Mnie w tym hipotetycznym scenariuszu z wnukiem zastanawiałoby, kto tę młodą osobę przekonał lub zmusił do oglądania "Wojny domowej".

>Pytanie - jak św. Maksymilian Maria Kolbe ewangelizował Japonię. Z jogą, czy bez jogi?

Prawdopodobnie nawet o tym nie pomyślał w kontekście swojej misji, a to z tej przyczyny, że joga jako religia jest zupełnie obca Japończykom i pojawiła się, w wersji zsekularyzowanej, bodaj jeszcze później niż w Europie i Ameryce, na fali entuzjastycznego naśladownictwa kultury Zachodu. Tak naprawdę jej prawdziwa popularność w Japonii to dopiero lata 80. XX wieku. Można natomiast pytać ogólnie: czy św. Maksymilian praktykował lub brał pod uwagę inkulturację? Nie ewangelizowal dzikich na dziewiczej ziemi, nietkniętej dotąd stopą misjonarza, tylko w strukturach lokalnego kościoła, za zgodą władz i biskupa-Japończyka. O ile w ogóle było tam coś w rodzaju sporu akomodacyjnego, o którym tu niedawno dyskutowano, to jakie zajął wobec niego stanowisko? Tradycyjnie franciszkańskie, czy blizsze jezuitom? Dobre pytanie. W muzeum w Niepokalanowie można obejrzeć egzemplarze japonskiej wersji "Rycerza Niepokalanej", ale jaką specyficznie lokalną tematykę - polityczną, społeczną, religijną - tam poruszano? Z samego spisu treści coś mogłoby wynikać, ale gdzie tego szukać - nie wiem.

Młodzi ludzie mają to do siebie, że czasami spada na nich coś z przeszłości zwłaszcza jeśli ktoś to naznaczył mianem czegoś "kultowego".

https://teleshow.wp.pl/wojna-domowa-jest-niesmiertelna-wszystko-przez-suchy-chleb-dla-konia-6785462508030528a

Skądinąd ta 'kultowość" jest bardzo wiele mówiąca.

Można natomiast pytać ogólnie: czy św. Maksymilian praktykował lub brał pod uwagę inkulturację?

Wydaje mi się, że znam odpowiedź na to pytanie, bo naprawdę dużo o Nim czytałem. Jak ktoś chce się do tej odpowiedzi zbiliżyć, to proponuję taką właśnie mocno czasochłonną drogę.

Skądinąd pojawiły się kolejne ciekawe kwestie. Kto napisał pierwszy japoński podręcznik do jogi, dlaczego stała się tam takim fenomenem i od jakiej tradycji miała odwieść Japończyków. Skądinąd naśladownictwo na wschodzie "kultury zachodu" poprzez kultywowanie "wschodu" to dopiero jest popowy fenomen.

Wywaliłem dwie ściany i da się żyć. Nie były nośne.

We Wrocławiu pamięć po koniach zniknęła dopiero gdzieś około 2000 roku, gdy na podjeździe do Wrocławia Głównego (PKP) przestały bywać wróble. Wprawdzie nie skowronki, ale przynajmniej wróble!

Tego podjazdu teraz nie ma, póki był można tam było stanąć taksówką, ale nieco wcześniej, jeszcze w latach 60-tych, stawały tam także konne dorożki. Taki koń, czekając, miał łeb schowany w worku i tam coś chrupał. Pewnie także chleb. Chleb dla konia jest OK pod warunkiem, że niedużo i musi być suchy jak kamień.

W każdym razie, z produkcji tylnej strony konia korzystały właśnie wróble i (tu proszę o konsultację naukową kol. Kurowskiego), tak się wróblom genetyka pomieszała, że długo po tym, gdy już tam przepadły konie, przez przynajmniej dwa dziesięciolecia, nadal czekały na nie całe stada wróbli (ile to musiało być pokoleń genetycznych?). Dzień i nocą czekały. To dopiero jest temat o przemijaniu.

Tak. Domkniemy tryptyk Kallimachowy, a potem popłyniemy dalej.

Na pewno analizował Januarius Kyūnosuke Hayasaka biskup Nagasaki. Wg wiki, swoje imprimatur obłożył nawet warunkiem, że ojciec Kolbe będzie wykładał teologię w seminarium diecezjalnym [w Nagasaki]. Trudno o bardziej wymowny dowód uznania. Może warto poszukać wypowiedzi tego biskupa?

A pojutrze święto Wniebowzięcia NMP. Pisma św. Maksymiliana w układzie chronologicznym, w tym korespondencje nadsyłane do Polski z Japonii i prawdopodobnie (jeszcze nie sprawdziłem) artykuły publikowane w czasopismach japońskich, znalazłem w najbardziej oczywistym miejscu, na stronie niepokalanow.pl. Nie od razu, ale przeczytam.

Myślę, że przekonanie o kultowości wielu produktów popkultury raczej zamyka się w sferze pobożnych (?) życzeń starszego pokolenia, ale mogę się mylić.

Zacytuję list świętego Maksymiliana do ojca Kornela Czupryka, wysłany z Nagasaki (23 września 1930):

Co do planów na przyszłość, myślę idąc w kierunku celu MI [Militia Immaculatae], tj. zdobycia całego świata Niepokalanej, rozwijać jak najsilniej placówkę tutejszą, by "Rycerz" jak najprędzej zaglądał do każdego japońskiego domu. Równocześnie zaś rozpocząć i "Rycerza" chińskiego. Ciągle mi powraca myśl, żeby jednak jakiś ojciec (o duchu Niepokalanowa i MI) zakorzenił się w Szanghaju i administrował, a potem i drukował "Rycerza" przy pomocy braci na całe Chiny. No i Indie, i Annam, i syryjskie zagłębie dla języków: arabskiego, tureckiego, hebrajskiego. A i o angielskim nie zapomnieć itd., aż cały świat będzie Niepokalanej. - Równocześnie zaś myślałbym, że trzeba mnożyć Niepokalanowy europejskie, bo sam polski Niepokalanów nie da rady z ofiar z Polski utrzymać i rozwijać większą ilość Misji. I tak w Niemczech, Francji, Hiszpanii, Anglii i innych państwach, gdzie naszych nie ma, lub mało, a potem i w innych.

Cała ta seria listów z okresu pobytu w Japonii jest niesamowita.

Tak. rzeczy niezwykłe, których skala przerastała nawet wielu ludzi Kościoła, bo zwyczajnie wątpili.

* tak, wiem, że Indie, zwłaszcza pod ówczesną władzą, żywo sympatyzowały z ZSRR.